Op naar Tolkien Country

Natuurlijk gaan we naar de andere kant van onze aardbol om onze familie en vrienden weer te zien. Het is lang genoeg geleden.

Hier moet hij wonen

Maar ik ga zeker Sam opzoeken in Hobbiton. De hele Lord of the Rings Saga heeft zich daar immers afgespeeld ?

Saphirah zal Firnjen wel missen!

En Eragon en Saphira zal ik er ook tegenkomen.

Waar anders dan in Nieuw Zeeland kunnen ze rustig de kleine draakjes grootbrengen nu ze Alagaësia voorgoed verlaten hebben ?

En zal ik labyrinten kunnen vinden ? Vast wel en anders maak ik er toch zelf een?Zo moeilijk is dat echt niet.

Van de stranden van Normandië naar het Labyrint van Chartres

Je zegt het vaak genoeg in gedachten :    “Dank Je Wel”.  Op 4 mei   om 8 uur     s’ avonds.   Wanneer je oorlogsbeelden voorbij ziet komen op televisie misschien.  Als het 6 juni wordt.

Maar uiteindelijk moet je er toch een keer naartoe om op die stranden zèlf van Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword opnieuw dat “Dank je Wel”   dáár hardop uit te spreken.  Met je blote voeten in dat zand waar het allemaal gebeurd is.  Die gigantische vloot, die jonge mensen die met zijn duizenden en duizenden kwamen.  Hun moed.. hun angst… hun leven…

En dus niet bang zijn voor je eigen nachtmerries die er opnieuw zullen zijn.  De weemoed om al die levens die niet geleefd zijn geworden….

Vanachter die horizon kwamen ze..  klein mensenkind… voor jou .

Omaha Beach

Op de prachtige begraafplaats van de Amerikanen bij Omaha Beach loop je in gedachten tussen al die jonge mensen door.  Je leest namen.  Je zie hoe oud .. hoe jong ze waren.  Davidssterren er tussen.

“Here rests our Honoured Comrade in Arms. His name known only to God”. Ook bij hem laat je een dennenappeltje achter.   Je hand rust even op zijn kruisje en je “Dank je Wel” verlaat je ziel.

Toch ook naar de begraafplaats van de Duitse gevallenen.  16 .. 17 jaar soms nog.  Welke keuze hadden zij ? Wat moet er in hen zijn omgegaan toen ze die immense vloot aan de horizon zagen opdoemen die vroege morgen ?

De kathedraal van Chartres was donker. Het labyrint ontroerend mooi en oud.

Ik heb het gelopen… en na een uurtje nog een keer.

En toen – eindelijk – kwam de rust in mijn ziel.  Wist ik dat de nachtmerries niet meer terug zouden komen.

Ja, ik ben naar ze toe gegaan en de steentjes en schelpjes  van hun plekjes thuis in een mandje gelegd.   Een monumentje.

“Dank je dat je kwam. Voor mij. Zodat ik mijn leven in vrijheid en vrede heb mogen leven “.

Mijn Dank je Wel…

Read Full Post »

Over Hunebedden… Intuïtie en Synchroniciteit.

Kom, we gaan een weekje op de hei. In Drenthe. Om na te denken. Afstand te nemen van iets wat ik maar niet uit mijn systeem lijk te krijgen.Terug naar de basis. Naar mezelf. Geen TV, PC, krant en muziek. Lezen en hunebedden.  Met Saar. Dat is het plan.

Geboeid als ik ben door Labyrinten, Steencirkels en Staande Megalieten horen daar de hunebedden natuurlijk ook bij. Ons Erfgoed. Onze eigen geschiedenis.

De B&B  in Gieten is geboekt maar ik moet nog even langs het postkantoor annex boekwinkeltje in Baarn om een pakje af te geven. Zie een boek liggen Het Witte Leger. Tempelier voor de Eeuwigheid. Spannende titel. Weet je wat, ik neem het mee.

“Ga hiermee een weekje met jezelf in Drenthe zitten”, adviseert de schrijver.   “Ga met jezelf aan de gang. Sluit alle communicatie met de buitenwereld af. Ga terug naar binnen. Naar je binnenste zelf. Laat me je leren op je intuïtie te vertrouwen. En ervaar dan hoe synchroniciteit in je leven opgang zal gaan komen.  Volg het gedachtengoed van de Tempeliers. Dit is waar ze hun kracht aan ontleenden.” Nou vraag ik je ! Als ik het lees zit ik er al !

Hunebedden zijn indrukwekkend. Heftig ook wel. Zo oud. Zo onze eigen geschiedenis.

De grafheuvel velden daarentegen die je overal tegenkomt  hebben een serene rust. Mooi. Zacht.

Ben aan de gang gegaan. Opzoek naar die vierde  Dimensie zoals de schrijver in zijn tweede boek je laat zien. Jezelf inventariseren eigenlijk. Antwoorden  geven op al je “Waaroms”.

De energie die ik mee naar huis heb genomen verbaasd me nog steeds. De Plannen en Prioriteiten en- belangrijker nog – de motivatie en energie om ze te realiseren.  Nieuwe manieren van beleving. Hervonden structuren. Het geloof  in jezelf opnieuw  terugvinden.  Geloof waarvan je al zo lang weet dat dat Bergen verzet.

“Kijk naar mij Els”  hoor ik deze prachtige boom fluisteren “Blijf goed en stevig rechtop staan. Zoals ik. Met je voeten vast in de aarde. Zoals ik. Je bent beschadigd en dat zal weer gebeuren. Zoals ik. Je hebt en zult weer grote stenen op je pad ontmoeten. Zoals ik. Niets van aantrekken, dat doe ik ook niet..Blijven staan en je armen omhoog heffen. Naar de hemel. Het leven is van jou en van mij. Nu”.

En dat heb ik gedaan.  Samen met hem. Mijn vriend voor het leven.

Vond ik nog een piepklein labyrintje op een poster van een beeldhouwer in een verborgen hoekje van het museum.  Toeval ? Bestaat dat eigenlijk wel ?

Volgend jaar maart gaan we weer. Op een andere hei. Dat is zeker.

Ter info : http://www.nextcompany.nl en http://www.hanspeterroel.nl

Daar vind je er meer over.

Read Full Post »

Mijn Callanish.. een pelgrimstocht

Mijn Callanish…

Een zomeravond in Schotland. Een zon die ondergaat in een blauwgrijze hemel.  Mytisch.

Langzaam lopen we de magische steenformatie van Callanish binnen.  Ieder van ons in onze eigen cocon van beleving en gedachten.  Al twee weken samen op weg over de Outer Hebriden naar de Orkney Eilanden.

Callanish.. wie ben je ? Waarom ben je hier ? Wat heb je gezien in die duizenden jaren dat je de wacht houdt over het landschap waarin je bent neergezet ? Heb je herinneringen ? Wil je ze met me delen ?

Callanish… een kathedraal met eenzelfde kracht, spiritualiteit en geschiedenis als Notre Dame de Paris, Chartres, Stone Henge. Plaatsen waar mensen bijeenkwamen en komen voor aanbidding, reflectie.  Eindpunt van pelgrimstochten.  Gebouwd op de magnetische, Heilige lijnen die hen verbindt.

De bouwers, zij kenden deze lijnen. Zoals de dieren ze nog steeds kennen,  hun rustplaatsen er aan aanpassen.

Hoe kan het dan zijn dat wij, de mensheid van deze tijd, ze zo vaak niet meer kennen ? Niet meer voelen ?  Waar zijn wij je kwijt geraakt Moeder Aarde?  Wanneer hebben wij ons respect voor jouw Energie, jouw Levengevende Kracht verloren ? Wanneer zijn wij je welhaast gewetenloos gaan misbruiken?

Zittend met mijn rug tegen een van deze magnifieke stenen kom ik in mijn stilte. Voel ik zijn warmte. Zijn tijdloze Liefde. Lijkt het of ik me met hem verbind.

Hij neemt me mee. Eeuwen terug in de tijd.  Ik zie mensen komen en gaan.   Om te vieren. Te aanbidden. Zorg te hebben voor de schepping om hen heen. Energie, hoop en vreugde eruit puttend.  Zie ritualen die ik niet begrijp. Solstices gevierd worden in onbeschijflijk mooie kleuren. Mist ook en regen met een heel andere mystiek.

Laat me jong zijn en tijdloos oud. Wijs en onwetend. Deel zijn van hen die mij voorgingen en die na mij zullen komen.

“Hoe..” vraag ik mijn steen “..hoe hebben zij onze Schepper aanbeden ?  Hoe belangrijk was onze Schepper voor hen in het tijdsgewricht waarin zij leefden?  En waar vind ik Hem ? Hoe vind ik Hem ? ”

“God Els “, antwoord mijn steen – en ik voel zijn liefde, compassie, wamte –     “.. God is in ons. Om ons heen. Overal en Altijd. God is in alles. In ieder levend wezen wat met ons Moeder Aarde deelt.  Eén manier van leven en beleven.   Nu en tot in Eeuwigheid.”

“Daarom Els… Weest Stil en Weet dat Hij God is.. en dan zal Hij jou vinden”.

Een keltische melodie haalt me langzaam duizenden jaren terug naar het nu.   Ik stap in de kring en neurie mee. Me verbindend met onze eeuwigheid.

Mijn Callanish…..

Deze Pelgrimstocht maakte deel uit van de Tour naar Schotland georganiseerd door Kim en Jeff Saward juni 2008.  Gepubliceerd op The Labyrinth Society (TLS) en Labyrinthos websites.

Gebruikt als bouwsteen I.O.O.F. Rebekka Heuvelrugloge nr.47, 10 januari 2010.

Read Full Post »