Je zegt het vaak genoeg in gedachten : “Dank Je Wel”. Op 4 mei om 8 uur s’ avonds. Wanneer je oorlogsbeelden voorbij ziet komen op televisie misschien. Als het 6 juni wordt.
Maar uiteindelijk moet je er toch een keer naartoe om op die stranden zèlf van Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword opnieuw dat “Dank je Wel” dáár hardop uit te spreken. Met je blote voeten in dat zand waar het allemaal gebeurd is. Die gigantische vloot, die jonge mensen die met zijn duizenden en duizenden kwamen. Hun moed.. hun angst… hun leven…
En dus niet bang zijn voor je eigen nachtmerries die er opnieuw zullen zijn. De weemoed om al die levens die niet geleefd zijn geworden….
Vanachter die horizon kwamen ze.. klein mensenkind… voor jou .
Op de prachtige begraafplaats van de Amerikanen bij Omaha Beach loop je in gedachten tussen al die jonge mensen door. Je leest namen. Je zie hoe oud .. hoe jong ze waren. Davidssterren er tussen.
“Here rests our Honoured Comrade in Arms. His name known only to God”. Ook bij hem laat je een dennenappeltje achter. Je hand rust even op zijn kruisje en je “Dank je Wel” verlaat je ziel.
Toch ook naar de begraafplaats van de Duitse gevallenen. 16 .. 17 jaar soms nog. Welke keuze hadden zij ? Wat moet er in hen zijn omgegaan toen ze die immense vloot aan de horizon zagen opdoemen die vroege morgen ?
De kathedraal van Chartres was donker. Het labyrint ontroerend mooi en oud.
Ik heb het gelopen… en na een uurtje nog een keer.
En toen – eindelijk – kwam de rust in mijn ziel. Wist ik dat de nachtmerries niet meer terug zouden komen.
Ja, ik ben naar ze toe gegaan en de steentjes en schelpjes van hun plekjes thuis in een mandje gelegd. Een monumentje.
“Dank je dat je kwam. Voor mij. Zodat ik mijn leven in vrijheid en vrede heb mogen leven “.
Mijn Dank je Wel…
Wat een mooie blg Els. Dank je wel voor deze posting.
Karin
Hoi Els ,
Wat een mooi verhaal op de juiste dag .
Namens mij Dank Je Wel.
Liefs Ingrid
Dank jullie wel ! Iedere 6 juni s’avonds kijk ik weer naar mijn DVD The Longest Day… om weet tot me door te laten dringen hoe immens het is geweest.
Fijn dat jullie in mijn blog reageren.. dat is zó inspirerend!
Liefs maatjes! En dank je wel.
Een aantal jaren geleden hebben we op diezelfde plaatsen gestaan en gelopen. We hadden dezelfde gevoelens van dankbaarheid. Heel mooi verwoord, Els.
Najla
Mooi en herkenbaar geschreven Els. Zelf bezocht ik inmiddels 3 keer de stranden van Normandie. Iedere keer met een mix van bewondering, dankbaarheid en afschuw voor wat zich daar heeft afgespeeld. Aan ons de taak dit verhaal en die talloze andere verhalen uit WOII levendig te houden. Jouw blog helpt daarbij.